Lubawka położona jest na terenie Depresji Śródsudeckiej zwanej także Niecką północno-sudecką, nad potokiem Czarnuszka uchodzącym do rzeki Bóbr. Pierwsza historyczna wzmianka o mieście pochodzi z 1284 roku. Prawdopodobnie był to gród (strzegący przejścia do Czech) istniejący już w XII wieku. Od 1292 roku, na mocy dokumentu wydanego przez księcia Bolka II, Lubavia stała się własnością klasztoru cystersów w Krzeszowie i była z nim związana do czasu sekularyzacji dóbr kościelnych w 1810 roku. W czasie wielowiekowej historii miasto wielokrotnie ucierpiało na skutek przemarszów wojsk, powodzi, epidemii i pożarów. Mieszkańcy już od XIV wieku zajmowali się głównie tkactwem. W XIX wieku utworzono pierwsze przędzalnie mechaniczne, powstała huta szkła i zaczęto wydobywać węgiel. Lubawka otrzymała połączenia kolejowe z Kamienną Górą oraz z całymi Prusami. W lubawskim rynku znajduje się XVIII-wieczny ratusz. Jego portal ozdobiony jest herbem miasta przedstawiającym wieżę, która wybija się z wody, w której pływa ryba. Siedziba władz miejsko-gminnych otoczona jest wielokrotnie przebudowywanymi kamienicami. Katolicki kościół Wniebowstąpienia NMP (przebudowany w XVII wieku) pochodzi z wieku XIII. Okolice Lubawki bogate są w idealne tereny turystyczne i sportowe. W dzielnicy Ulanowice znajduje się skocznia narciarska, narciarskie trasy biegowe oraz liczne szlaki piesze i rowerowe. Na południe od miasta znajduje się geologiczno-krajobrazowy rezerwat przyrody „Krucze Skały”. Ochroną objęto w nim efektowne porfirowe skałki z prawie 30-metrowymi urwiskami.